Disclaimer: I happen to find this old journal of mine way back 2nd year high school just weeks ago. I’ve decided to post the entries here because this has been the mirrors of my passion for writing before. Bear with me for some grammatical errors.
Salamat
Pwedeng sa salita, sa gawa at sa panulat
Pero di rito nagtatapos ang kabaitan
Sa halip, ito ang simula ng tunay na pagkakaibigan
Kung alam mo langsana
Nang makilala ka’t maging bahagi ng buhay ko
Kaya nga’t napakasuwerte kong tao
Para bigyan ng Diyos ng kaibigang tulad mo
Sana’y magpatuloy pa ang iyong pagpapasaya
Sa mga taong nalulungkot at nangungulila
Para sa’kin ikaw ay isang taong laging maaasahan
At halimbawa ng isang tunay na kaibigan
Kaya sana’y hayaan mo akong pasalamatan ka
Sa pamamagitan ng likha kong simplengtula
At sa pagtatapos ng aking pagsusulat
Nais kong iparating sa’yo ang aking isang milyong pasasalamat
Pwedeng sa salita, sa gawa at sa panulat
Pero di rito nagtatapos ang kabaitan
Sa halip, ito ang simula ng tunay na pagkakaibigan
Kung alam mo lang
Nang makilala ka’t maging bahagi ng buhay ko
Kaya nga’t napakasuwerte kong tao
Sana’y magpatuloy pa ang iyong pagpapasaya
Sa mga taong nalulungkot at nangungulila
At halimbawa ng isang tunay na kaibigan
Kaya sana’y hayaan mo akong pasalamatan ka
Sa pamamagitan ng likha kong simpleng
At sa pagtatapos ng aking pagsusulat
Nais kong iparating sa’yo ang aking isang milyong pasasalamat
I once considered myself loner, perhaps being an only child can really bore you to death. Having friends for me is like having a complete meal a day; somewhat an essential part of my being which would be incomplete without it. I’ve had lots of friends; I have lots of them. Yes, I valued and loved my friends; and I can perfectly say now that I still value and love each and every one of them.
You’re one of them, right?
You’re one of them, right?
0 comments:
Post a Comment